| | | | | | |
| |
ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق |
|
دل غرق خون دیده ز مهر رخت شفق |
|
| |
خورشید بر زمین زده پیش رخت کلاه |
|
ریحان درآب شسته ز شرم خطت ورق |
|
| |
دینار جسته از زر و رخسار من طلا |
|
وانگاه از درست رخم کرده سکه دق |
|
| |
اشک منست یا می گلرنگ در قدح |
|
یا روی تست یا گل خود روی برطبق |
|
| |
مه را بهیچ وجه نگویم که مثل تست |
|
با جبهه‌ی پرآبله و روی پر بهق |
|
| |
دانی که چیست قطره باران نوبهار |
|
ابر از حیای دیده‌ی ما می‌کند عرق |
|
| |
من بعد ازین دیار به کشتی گذر کنند |
|
مارا گر آب دیده بماند برین نسق |
|
| |
پیوسته بیتو مردم بحرین چشم من |
|
در باب آب دیده روان می‌کند سبق |
|
| |
خواجو خرد که واضع قانون حکمتست |
|
در پیش منطق تو نیارد زدن نطق |
|
