| | | | | | |
| |
این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند |
|
هر یک بغمزه پرده‌ی خلقی دریده‌اند |
|
| |
از شیر و سلسبیل مگر در جوار قدس |
|
اندر کنار رحمت حق پروریده‌اند |
|
| |
یا طوطیان روضه‌ی خلدند گوئیا |
|
کز آشیان عالم علوی پریده‌اند |
|
| |
از کلک نقشبند ازل بر بیاض مهر |
|
آن نقطه‌های خال چه زیبا چکیده‌اند |
|
| |
گوئی مگر بتان تتارند کز ختا |
|
از بهر دل ربودن مردم رسیده‌اند |
|
| |
برطرف صبح سلسله از شام بسته‌اند |
|
برگرد ماه خط معنبر ، کشیده‌اند |
|
| |
کروبیان عالم بالا و ان یکاد |
|
بر استوای قامت ایشان دمیده‌اند |
|
| |
صاحبدلان ز شوق مرقع فکنده‌اند |
|
بر آستان دیر مغان آرمیده‌اند |
|
| |
از بهر نرد درد غم عشق دلبران |
|
برسطح دل بساط الم گستریده‌اند |
|
| |
خواجو برو بچشم تامل نگاه کن |
|
بر اهل دل که گوشه‌ی عزلت گزیده‌اند |
|
