خواجوی کرمانی (غزلیات)/آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم
ظاهر
آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم | کاخر بیا و بشنو دستان و داستانم | |||||
من آن نیم که دیدی و آوازهام شنیدی | در من بچشم معنی بنگر که من نه آنم | |||||
گر گوش هوش داری بشنو که باز گویم | رمزی چنانکه دانی رازی چنانکه دانم | |||||
من بلبل فصیحم من همدم مسیحم | من پرده سوز انسم من پرده ساز جانم | |||||
من بادپای روحم من بادبان نوحم | من رازدار غیبم من راوی روانم | |||||
گاه ترانه گفتن عقلست دستیارم | در شرح عشق دادن روحست ترجمانم | |||||
عیسی روان فزاید چون من نفس برآرم | داود مست گردد چون من زبور خوانم | |||||
در گوش هوش پیچد آواز دلنوازم | وز پردهی دل آید دستان دلستانم | |||||
بی فکر ذکر گویم بیلهجه نغمه آرم | بی حرف صوت سازم بیلب حدیث رانم | |||||
پیوسته در خروشم زیرا که زخم دارم | همواره زار و زردم زانرو که ناتوانم | |||||
اکنون که صوفی آسا تجریدخرقه کردم | بنگر چو بت پرستان زنار برمیانم | |||||
ببریدهاند پایم در ره زدن ولیکن | با این بریده پایی با باد همعنانم | |||||
معذورم ار بنالم زیرا که میزنندم | لیکن چه چاره سازم کز خویش در فغانم | |||||
وقتی که طفل بودم هم خرقه بود خضرم | اکنون که پیر گشتم همدست کودکانم | |||||
خواجو اگر ندانی اسرار این معانی | از شهر بی زبانان معلوم کن زبانم |