خواجوی کرمانی (غزلیات)/آن ماه پری رخ را در خانه نمیبینم
ظاهر
آن ماه پری رخ را در خانه نمیبینم | وین طرفه که بی رویش کاشانه نمیبینم | |||||
بینم دو جهان یکموی از حلقهی گیسویش | وز گیسوی او موئی در شانه نمیبینم | |||||
گنجیست که جز جانش ویرانه نمییابم | شمعیست که جز عقلش پروانه نمیبینم | |||||
از خویش ز بیخویشی بیگانه شدم لیکن | جز خویش در آن حضرت بیگانه نمیبینم | |||||
هر چند که جانانه در دیدهی باز آید | تا دیده نمیدوزم جانانه نمیبینم | |||||
چون دانه ببیند مرغ از دام شود غافل | من در ره او دامی جز دانه نمیبینم | |||||
چندانکه بسر گردم چون اشک درین دریا | جز اشک درین دریا دردانه نمیبینم | |||||
اینست که مجنونرا دیوانه نهد عاقل | ورنی من مجنونش دیوانه نمیبینم | |||||
تخفیف کن از دورم ساقی دو سه پیمانه | کز غایت سرمستی پیمانه نمیبینم | |||||
بفروش بمی خواجو خود را که درین معنی | جز پیر مغان کس را فرزانه نمیبینم |