| | | | | | |
| |
آفتابست یا ستاره‌ی بام |
|
که پدید آمد از کناره‌ی بام |
|
| |
ماه در عقرب و قصب برماه |
|
شام بر نیمروز و چین در شام |
|
| |
نام خالش مبر که وحشی را |
|
طمع دانه افکند در دام |
|
| |
خیز تا می خوریم و بنشانیم |
|
آتش دل بب آتش فام |
|
| |
باده پیش آر تا فرو شوئیم |
|
جامه‌ی جان به آب دیده‌ی جام |
|
| |
می جوشیده خور که حیف بود |
|
پخته در جوش و ما بدینسان خام |
|
| |
عاقلان سر عشق نشناسند |
|
کاین صفت نبود از خواص و عوام |
|
| |
عشق عامست و عقل خاص ولیک |
|
چکند خاص با تقلب عام |
|
| |
شمع مجلس نشست خیز ندیم |
|
مه فرو رفت می بیار غلام |
|
| |
دشمنانرا بکام دوست مخواه |
|
دوستانرا مدار دشمن کام |
|
| |
چون برآیی ببام پندارند |
|
که سهیلست یا سپیده‌ی بام |
|
| |
با رخت هر که ماه می‌طلبد |
|
نیست در عاشقی هنوز تمام |
|
| |
سرو با اعتدال قامت تو |
|
ناتراشیده‌ئیست بی اندام |
|
| |
نام خواجو مبر که ننگ بود |
|
اگر از عاشقان برآید نام |
|
