حافظ (غزلیات)/دل سراپرده محبت اوست

'

حافظ (غزلیات)  از حافظ (دل سراپرده محبت اوست)

'

	دل سراپردهٔ محبت اوست		دیده آیینه‌دار طلعت اوست
	من که سر درنیاورم بدو کون		گردنم زیر بار منّت اوست
	تو و طوبی و ما و قامت یار		فکر هر کس بقدر همّت اوست
	گر من آلوده‌دامنم چه عجب		همه‌عالم گواه عصمت اوست
	من که باشم در آن حرم که صبا		پرده‌دار حریم حرمت اوست
	بی‌خیالش مباد منظر چشم		زانکه این‌گوشه جای خلوت اوست
	هر گلِ نو که شد چمن‌آرای		ز اثر رنگ و بوی صحبت اوست
	دور مجنون گذشت و نوبت ماست		هر کسی پنج‌روز نوبت اوست
	ملکت عاشقی و گنج طرب		هر چه دارم ز یمن همّت اوست
	من و دل گر فدا شدیم چه باک		غرض اندر میان سلامت اوست
	فقر ظاهر مبین که حافظ را
	سینه گنجینهٔ محبت اوست