| دل سراپرده‌ی محبت اوست |
|
دیده، آیینه‌دار طلعت اوست |
| من که سر درنیاورم به دو کون، |
|
گردنم زیر بار منّت اوست |
| تو و طوبی و ما و قامتِ یار... |
|
فکر هر کس به‌قدرِ همت اوست |
| گر من آلوده‌دامن‌ام، چه عجب؟ |
|
همه‌عالم گواه عصمت اوست |
| من که باشم در آن حرم که صبا |
|
پرده‌دار حریم حرمت اوست؟ |
| بی‌خیالش مباد منظر چشم |
|
زان‌که این‌گوشه جای خلوت اوست |
| هر گلِ نو که شد چمن‌آرای |
|
زَ اثر رنگ و بوی صحبت اوست |
| دور مجنون گذشت و نوبت ماست |
|
هر کسی پنج‌روز نوبت اوست |
| ملکت عاشقی و گنج طرب |
|
هر چه دارم، ز یمن همت اوست |
| من و دل گر فدا شدیم، چه باک؟! |
|
غرض اندر میان، سلامتِ اوست |
| فقر ظاهر مبین؛ که حافظ را |
|
سینه گنجینه‌ی محبت اوست |
