جامی (اورنگ چهارم سبحة الابرار)/والی مصر ولایت، ذوالنون

by جامی

	والی مصر ولایت، ذوالنون			آن به اسرار حقیقت مشحون
	گفت در مکه مجاور بودم			در حرم حاضر و ناظر بودم
	ناگه آشفته جوانی دیدم			نه جوان، سوخته جانی دیدم
	لاغر و زرد شده همچو هلال			کردم از وی ز سر مهر سوال
	که: «مگر عاشقی؟ ای شیفته مرد!			که بدین گونه شدی لاغر و زرد؟»
	گفت: «آری به سرم شور کسی است			کش چو من عاشق رنجور بسی‌است»
	گفتمش: «یار به تو نزدیک است			یا چو شب روزت از او تاریک است؟
	گفت: «در خانه‌ی اویم همه عمر			خاک کاشانه‌ی اویم همه عمر»
	گفتمش: «یک‌دل و یک‌روست به تو			یا ستمکار و جفاجوست به تو؟»
	گفت: «هستیم به هر شام و سحر			به هم آمیخته چون شیر و شکر»
	گفتمش: «یار تو ای فرزانه			با تو همواره بود هم خانه
	سازگار تو بود در همه کار			بر مراد تو بود کارگزار
	لاغر و زرد شده بهر چه‌ای؟			سر به سر درد شده بهر چه‌ای؟»
	گفت: «رو رو، که عجب بی‌خبری!			به کزین گونه سخن درگذری
	محنت قرب ز بعد افزون است			جگر از هیبت قربم خون است
	هست در قرب همه بیم زوال			نیست در بعد جز امید وصال
	آتش بیم دل و جان سوزد			شمع امید روان افروزد