| | | | | | |
|
شحنهای گفت که عیاری را |
|
مانده در حبس گرفتاری را، |
|
|
بند بر پای، برون آوردند |
|
بر سر جمع، سیاست کردند |
|
|
شد ز بس چوب، چو انگشت سیاه |
|
لیک بر نمد از او شعلهی آه |
|
|
رخت از آن ورطه چو آورد برون |
|
پیش یاران ز دهان کرد برون، |
|
|
درم سیم، به چندین پاره |
|
بلکه ماهی شده چند استاره |
|
|
محرمی کرد سالش کاین چیست؟ |
|
بدر کامل شده چون پروین چیست؟ |
|
|
گفت جا داشت در آن محفل بیم |
|
زیر دندان من این درهم سیم |
|
|
در صف جمع مهی حاضر بود |
|
که بدو چشم دلم ناظر بود |
|
|
پیش وی با همه بیباکی خویش |
|
شرمم آمد ز جزع ناکی خویش |
|
|
اندر آن واقعه خندان خندان |
|
بس که در صبر فشردم دندان، |
|
|
زیر دندان درمم جوجو شد |
|
سکهی درهم صبرم نو شد |
|
|
صبر اگر چند که زهر آیین است |
|
عاقبت همچو شکر شیرین است |
|
|
مکن از تلخی آن زهر خروش |
|
کخر کار شود چشمهی نوش |
|