| | | | | | |
| |
خارکش پیری با دلق درشت |
|
پشته‌ای خار همی برد به پشت |
|
| |
لنگ‌لنگان قدمی برمی‌داشت |
|
هر قدم دانهٔ شکری می‌کاشت |
|
| |
کای فرازندهٔ این چرخ بلند! |
|
وی نوازندهٔ دل‌های نژند! |
|
| |
کنم از جیب نظر تا دامن |
|
چه عزیزی که نکردی با من |
|
| |
در دولت به رخم بگشادی |
|
تاج عزت به سرم بنهادی |
|
| |
حد من نیست ثنایت گفتن |
|
گوهر شکر عطایت سفتن |
|
| |
نوجوانی به جوانی مغرور |
|
رخش پندار همی‌راند ز دور |
|
| |
آمد آن شکرگزاری‌ش به گوش |
|
گفت کای پیر خرف گشته، خموش! |
|
| |
خار بر پشت، زنی زین سان گام |
|
دولتت چیست، عزیزی‌ت کدام؟ |
|
| |
عمر در خارکشی باخته‌ای |
|
عزت از خواری نشناخته‌ای |
|
| |
پیر گفتا که: «چه عزت زین به |
|
که نی‌ام بر در تو بالین نه؟ |
|
| |
کای فلان! چاشت بده یا شام‌ام |
|
نان و آبی (که) خورم و آشامم |
|
| |
شکر گویم که مرا خوار نساخت |
|
به خسی چون تو گرفتار نساخت |
|
| |
به ره حرص شتابنده نکرد |
|
بر در شاه و گدا بنده نکرد |
|
| |
داد با اینهمه افتادگی‌ام |
|
عز آزادی و آزادگی‌ام» |
|
