| | | | | | |
| |
بود مردانه‌زنی در موصل |
|
سر جانش به حقیقت واصل |
|
| |
همچو خورشید، منث در نام |
|
لیک در نور یقین، مرد تمام |
|
| |
رو به مهراب عبادت کرده |
|
چاک در پرده‌ی عادت کرده |
|
| |
نه ره خورد به خود داده نه خفت |
|
خاطرش فرد ز همخوابی و جفت |
|
| |
مالداری ز بزرگان دیار |
|
در بزرگی و نسب، پاک‌عیار |
|
| |
کس فرستاد به وی کای سره‌زن! |
|
در ره صدق و صفا نادره‌فن! |
|
| |
ز آدمی فرد نشستن نه سزاست |
|
آنکه از جفت مبراست خداست |
|
| |
سر نخوت مکش از همسری‌ام |
|
تن فروده به زنا شوهری‌ام |
|
| |
مهرت ای رابعه‌ی مصر جمال |
|
هر چه خواهی دهم از مال و منال |
|
| |
شیر زن عشوه‌ی روبه نخرید |
|
داد پیغام چون آن قصه شنید |
|
| |
که: «مرا گر به مثل بنده شوی، |
|
همچو خاک‌ام به ره افکنده شوی، |
|
| |
همگی ملک شود مال توام، |
|
دست در هم دهد آمال توام، |
|
| |
لیک ازینها چو غباری خیزد |
|
وقت صافم به غبار آمیزد |
|
| |
حاش لله که به اینها نگرم |
|
راه اقبال به اینها سپرم |
|
| |
پایه‌ی فقر بود وایه‌ی من |
|
کی فتد بر دو جهان سایه‌ی من؟ |
|
| |
مهر هر سفله کجا گیرم خوی |
|
سوی هر قبله کجا آرم روی؟» |
|
