| | | | | | |
|
ای درین دامگه وهم و خیال |
|
مانده در ربقهی عادت مه و سال |
|
|
حق که منشور سعات دادهست |
|
در خلاف آمد عادت دادهست |
|
|
چند سر در ره عادت باشی؟ |
|
تارک تاج سعادت باشی؟ |
|
|
کردهای عادت و خو، پردهی خویش |
|
باز کن خوی ز خو کردهی خویش! |
|
|
لب و دندان و زبانت دادند |
|
قوت نطق و بیانت دادند |
|
|
تا شوی بر نهج صدق و صواب |
|
متکلم به اسالیب خطاب |
|
|
نه که بیهود سخن سنج شوی |
|
خلق را مایهی صد رنج شوی |
|
|
ای خوش آن وقت که بیفکر و نظر |
|
برزند خواستی از جان تو سر |
|
|
کوه اگر بر تو کشد تیغ به جنگ |
|
با مرصع کمر از دم پلنگ، |
|
|
دست خود در کمر آری با کوه |
|
در دلت ناید از او هیچ شکوه |
|
|
خون لعل از جگرش بگشایی |
|
نقد کان از کمرش بربایی |
|
|
ور بگیرد ره تو دریایی |
|
قلهی موج به گردون سایی |
|
|
جرم سیاره چو گوهر در وی |
|
ماهی چرخ شناور در وی |
|
|
ز آن کنی همچو صبا زود گذار |
|
نکنی لبتر از آن کشتیوار |
|
|
هر چه القصه شود بند رهت |
|
روی برتابد از آن قبله گهات، |
|
|
یک به یک را ز میان برداری |
|
قدم صدق به جان برداری |
|
|
پا نهی نرم به خلوتگه راز |
|
چنگ وحدت ز نوای تو، بساز |
|
|
ور بود تا ارادت ز تو سست |
|
سازش اندر قدم پیر، درست! |
|
|
باش پیش رخش آیینهی صاف! |
|
برتراش از دل خود رنگ خلاف! |
|
|
شو سمندر چو فروزد آتش! |
|
باش در آتش او خرم و خوش! |
|