| | | | | | |
| |
ای درین خوابگه بی‌خبران! |
|
بی‌خبر خفته چو کوران و کران! |
|
| |
سر برآور! که درین پرده‌سرای |
|
می‌رسد بانگ سرود از همه جای |
|
| |
بلبل از منبر گل نغمه‌نواز |
|
قمری از سرو سهی زمزمه‌ساز |
|
| |
فاخته چنبر دف کرده ز طوق |
|
از نوا گشته جلاجل زن شوق |
|
| |
لحن قوال شده صومعه‌گیر |
|
نه مرید از دم او جسته نه پیر |
|
| |
مطرب از مصطبه‌ی دردکشان |
|
داده از منزل مقصود نشان |
|
| |
بادنی بر دل مستان صبوح |
|
فتح کرده همه ابواب فتوح |
|
| |
عود خاموش ز یک مالش گوش |
|
کودک آساست، بر آورده خروش |
|
| |
چنگ با عقل ره جنگ زده |
|
راه صد دل به یک گهنگ زده |
|
| |
تائب کاسه شکسته ز شراب |
|
به یکی کاسه شده مست رباب |
|
| |
پیر راهب شده ناقوس‌زنان |
|
نوبتی، مقرعه بر کوس‌زنان |
|
| |
بانگ برداشته مرغ سحری |
|
کرده بر خفته‌دلان پرده‌دری |
|
| |
موذن از راحت شب دل کنده |
|
کرده صد مرده به یا حی زنده |
|
| |
چرخ در چرخ ازین بانگ و نوا |
|
کوه در رقص ازین صوت و صدا |
|
| |
ساعی ترک گران‌جانی کن! |
|
شوق را سلسله‌جنبانی کن! |
|
| |
بگسل از پای خود این لنگر گل! |
|
گام زن شو به سوی کشور دل! |
|
| |
آستین بر سر عالم افشان! |
|
دامن از طینت آدم افشان! |
|
| |
سنگ بر شیشه‌ی ناموس انداز! |
|
چاک در خرقه‌ی سالوس انداز! |
|
| |
نغمه‌ی جان شنو از چنگ سماع! |
|
بجه از جسم به آهنگ سماع! |
|
| |
همه ذات جهان در رقص‌اند |
|
رو نهاده به کمال از نقص‌اند |
|
| |
تو هم از نقص قدم نه به کمال! |
|
دامن افشان ز سر جاه و جلال! |
|
