جامی (اورنگ پنجم یوسف و زلیخا)/حسدورزان یوسف بامدادان

by جامی

	حسدورزان یوسف بامدادان			به فکر دینه خرم‌طبع و شادان
	زبان پر مهر و سینه کینه‌اندیش			چو گرگان نهان در صورت میش
	به دیدار پدر احرام بستند			به زانوی ادب پیشش نشستند
	در زرق و تملق باز کردند			ز هر جایی سخن آغاز کردند
	که: «از خانه ملالت خاست ما را			هوای رفتن صحراست ما را
	اگر باشد اجازت، قصد داریم			که فردا روز در صحرا گذاریم
	برادر، یوسف، آن نور دو دیده			ز کم‌سالی به صحرا کم رسیده
	چه باشد که‌ش به ما همراه سازی			به همراهی‌ش ما را سرفرازی؟»
	چو یعقوب این سخن بشنید از ایشان			گریبان رضا پیچید از ایشان
	بگفتا: «بردن او کی پسندم؟			کز آن گردد درون اندوه‌مندم
	از آن ترسم کزو غافل نشینید			ز غفلت صورت حالش نبینید
	درین دیرینه‌دشت محنت‌انگیز			کهن گرگی بر او دندان کند تیز»
	چو آن افسونگران آن را شنیدند			فسون دیگر از نو دردمیدند
	که: «آخر ما نه ز آن‌سان سست راییم،			که هر ده تن به گرگی بس نیاییم»
	چو ز ایشان کرد یعقوب این سخن گوش			ز عذر انگیختن گردید خاموش
	به صحرا بردن یوسف رضا داد			بلا را در دیار خود صلا داد