| | | | | | |
| |
الهی غنچه‌ی امید بگشای! |
|
گلی از روضه‌ی جاوید بنمای |
|
| |
بخندان از لب آن غنچه باغم! |
|
وزین گل عطرپرور کن دماغم! |
|
| |
درین محنت‌سرای بی مواسا |
|
به نعمت‌های خویش‌ام کن شناسا! |
|
| |
ضمیرم را سپاس اندیشه گردان! |
|
زبانم را ستایش‌پیشه گردان! |
|
| |
ز تقویم خرد بهروزی‌ام بخش! |
|
بر اقلیم سخن فیروزی‌ام بخش! |
|
| |
دلی دادی ز گوهر گنج بر گنج |
|
ز گنج دل زبان را کن گهر سنج! |
|
| |
گشادی نافه‌ی طبع مرا ناف |
|
معطر کن ز مشکم قاف تا قاف! |
|
| |
ز شعرم خامه را شکرزبان کن! |
|
ز عطرم نامه را عنبرفشان کن! |
|
| |
سخن را خود سرانجامی نمانده‌ست |
|
وز آن نامه بجز نامی نمانده‌ست |
|
| |
درین خم‌خانه‌ی شیرین‌فسانه |
|
نمی‌یابم نوایی ز آن ترانه |
|
| |
حریفان باده‌ها خوردند و رفتند |
|
تهی‌خم‌ها رها کردند و رفتند |
|
| |
نبینم پخته‌ی این بزم، خامی |
|
که باشد بر کف‌اش ز آن باده، جامی |
|
| |
بیا ساقی رها کن شرمساری! |
|
ز صاف و درد پیش آر آنچه داری! |
|
