این برگ نمونهخوانی شده ولی هنوز همسنجی نشدهاست.
–۱۳۵–
بنقل ترشه سیو پیرارین | هار معجون شده بغرطاؤ | |||||
کشمشی اون چنون که مین دنبو | یا اوی حی و لام حلواؤ | |||||
با سفرجلّ جلّ جل جللن | یا کمثری را راء وراراؤ | |||||
ای ورا شیر مست کجا بای تو | ای بره وه نبود واوااؤ | |||||
اون بزوی بزم بلیل و نهار | بوریا دون کنی چرا را اؤ | |||||
پار و پیرار ما فعلت دوا | لاجرم هالکسته ای جاؤ | |||||
دو نهوی بنعیمه کحسکا[۱] | هرچه تونست بکرده و ستاؤ | |||||
انا کالمرده فی میون جدث | مرده را سونبو اطبّاؤ | |||||
ای اطبّا خوچی بنای مرا | هو هلم تایجی مسیحاؤ | |||||
این مجابات شعر خواجه امام: | کس ندیدست مرغ و عنقاؤ | |||||
هرکه واها نمایها مردم | دونی که وا بپای وا واؤ | |||||
این باون وزنه که دقبقی گت: | «لّی تلی لی تناتنا اؤ» |
حکمای طبرستان
بزرجمهر حکیم عجم، که آثار ذکا و دانش او چون ذکاء آفتاب اقالیم عالم گرفت. بشاهنامه فردوسی حکایت او و شاه انوشروان و خواندن نبشته بعد از آنکه چشمهای جهان بین نداشت یاد کرده است، بعد از ذهاب دولت اکاسره او با طبرستان آمد از او پرسیدند: لم فسد ملک آل ساسان و فیهم مثلک قال لأنّهم استعانوا بأصاغر الرّجال علی أکابر الأعمال فآل أمرهم الی ما آل، روزی گفتند بیاید تا مناظره کنیم بقضا و قدر، گفت: ما أصنع بالمناظرة رأیت ظاهرا استدللت به علی الباطن رأیت أحمق مرزوقا و عاقلا محروما فعلمت أنّ التّدبیر لیس الی العباد ازو پرسیدند اولیتر کس بحرمان کیست، گفت: من ترک الأمر مقبلا و طلبه مولّیا
- ↑ ب : سسته کجلا: ج: سمیته کجلا