مصبّ دریا یا بوغازی است، که معروف به بوسفور می‌باشد. در جائی، که پل را ساخته بودند، طول بوسفور ۱۲۰ استاد است. بوسفور تا پروپونتید[۱] امتداد دارد و پروپونتید، که عرض آن پانصد و طول آن ۱۴۰۰ استاد است، به هلّس‌پونت[۲] اتصال می‌یابد. عرض این آخری هفت و طولش چهارصد استاد است. هلّس‌پونت به دریائی اتصال می‌یابد، که نام آن اژه[۳] است». در اینجا هرودوت شرح می‌دهد، که چگونه این دریاها و بوغازها را اندازه گرفته و بعد گوید (کتاب [۴]، بند ۸۷):
داریوش، پس از اینکه دریا را تماشا کرد، بسر پل برگشت. آن را ماندروکل[۵]نامی از اهل سامس ساخته بود. بعد بوسفور را هم تماشا و سپس امر کرد، دو ستون از مرمر سفید در ساحل آن نصب کنند و بر آنها اسامی تمام مردمان تابع را، که در قشون او بودند، بزبان آسوری و یونانی بنویسند. در این سفر جنگی عدّه‌ای از مردمان تابع با او بودند و قشون او بی‌بحریه به هفتصد هزار نفر و عدّۀ کشتی‌ها به شش‌صد فروند بالغ بود. بعدها اهالی بیزانس این ستونها را بشهر خود برده از آن قربانگاهی برای دو خدای خود ساختند و مرمری را، که بر آن خطوطی بزبان آسوری نوشته بودند، در نزدیکی معبد دیونیس[۶] در بیزانس انداختند. آن قسمت بوسفور، که سواحلش بحکم داریوش باهم اتصال یافته بود، در وسط بیزانس و معبدی است، که در مدخل بوسفور واقع شده. داریوش را پل پسند آمد و به سازندۀ آن هدایای زیاد داده از هر چیز ده عدد بخشید. قسمتی را از هدایای مزبور ماندروکل خرج یک پردۀ نقاشی کرد، که تمام پل را نشان می‌داد و می‌نمود، که داریوش بر تخت بلندی نشسته و قشون او از پل عبور می‌کند. این پرده را او بمعبد هرا[۷] داد و آن کتیبه‌ای داشت بدین مضمون: «پس از اتصال بوسفور، که ماهیهای زیاد دارد، ماندروکل این را به هرا به یادگار پل تقدیم کرد. او در ازای این کار تاج افتخار بر سر نهاد و نام اهالی سامس را بلند داشت، چه کار او
