گمان قوی این است، که در میان بی‌دی‌ها نه فقط طوایف مغول، بل طوایف تاتار و منچو نیز بوده‌اند. نام هر قوم از اسم رئیس یا مدیر خود بود و بر عدّه بومیهای اصلی همواره مردمانی، که از چین می‌آمدند می‌افزودند، مثلاً معلوم است، که در ۱۷۹۷ ق. م یکی از شاهزادگان ملوک الطّوایف چینی، که گون‌لو [۱]نام داشت، هجرت کرده به مغولستان آمد و در اینجا به صحراگردی پرداخت طوایف همواره با یکدیگر در جنگ و ستیز بودند و گاهی هم باهم پیمان یگانگی می‌بستند. عادت اینها چنین بود، که بطرف چین برای غارت و تاخت‌وتاز بروند.
بنابراین چینی‌ها هدایائی برای طوایف فرستاده امنیّت خود را از این راهزنان می‌خریدند. در ۴۸۰ ق. م، وقتی که چین به هفت بخش تقسیم شد، مغولها غالباً با قسمتی بر ضدّ قسمت دیگر همراهی می‌کردند. این وضع باعث شد، که طوایف مغول بیشتر در چین تاخت‌وتاز کنند. چینی‌ها بستوه آمده متّحد شدند و مردمان مغول را بطرف شمال راندند. بعد، سه قرن قبل از میلاد سه قسمت چین باهم اتّحاد کرده وحشی‌های شمالی را بیرون کردند و برای دفاع خود دیوارهائی طویل کشیدند. پس از آن، وقتی که چین در تحت حکمرانی یک نفر شی‌خوآن‌دی، که از خانوادۀ ثین [۲]بود، درآمد، او این دیوارهای جداگانه را به یکدیگر پیوست، چنانکه یک دیوار بزرگ ترکیب یافت. این دیوار هنوز هم وجود دارد و یکی از عجایب عالم است. مغولهائی، که از چین بطرف شمال رانده شده بودند، در ۲۱۴ ق. م بسه امارت نیرومند، که هرکدام را خانی اداره می‌کرد، تقسیم شدند: ۱-در مشرق مغولستان-دون‌خو، ۲-در مغولستان وسطی-هون‌نو، که از همه بزرگتر بود (هون‌نو را اکنون هون گویند).
۳-در مغرب-یوئه‌چژی، یا چنانکه غالباً گویند یوئه‌چی. چون پس از ساخته شدن دیوار چین مغولها نمی‌توانستند به آسانی در چین به تاخت‌وتاز بپردازند، خان‌هون‌نو (۲۰۹-۱۷۴ ق. م) خان دون‌خو را مطیع کرده و یوئه‌چی‌ها
________________________________________
