(۱۰۵)- ظرف سفالین از خاک زرد (نقّاشی کوتورا، مجموعه ریشار)
عظمت را خداوند به آنها عطا کرده و بنا بر این وظایفی هم بعهده دارند. شاهان خوب هخامنشی حس می‌کردند، که سلطنت آنها موهبتی است از طرف قادر بی‌همتا و در آن واحد تکلیفی برعهده آنها، که باید ملل تابعه را اداره کنند.
از این جهت است، که گفته می‌شود: «در دورۀ هخامنشی نه تمدّنی از تمدّنهای قدیم از میان رفت و نه ملّتی نابود شد».
بالحاصل اقتباساتی، که شاهان هخامنشی کرده‌اند، چنین است:
ساختن عمارات روی بلندی یا تپۀ مصنوعی و دادن پلّه‌ها از پهلوهای بلندیها تقلید بناهای آسور است. صورت‌سازیها در درگاه‌ها و پلّه‌کانها و مدخل و نیز ساختن بناها از خشت از آسور اقتباس شده، و لیکن در بناهای هخامنشی پی‌ها، ستونها، پلّه‌ها و درگاه‌ها از سنگ است و بهمین جهت این قسمت‌ها باقی مانده و آنچه خشت بوده از میان رفته. طول سنگهای یکپارچه گاهی به ۴ مطر و نیم می‌رسد. از اینجا باید استنباط کرد، که استادان سنگ‌تراش در خود معدن سنگ حاضر بوده‌اند. یکی از تفاوتهای عمارات هخامنشی از ابنیۀ آسور این است، که چون ستون‌سازی در نزد آسوریها اهمیّت نداشته، بآن توجهی نکرده‌اند، ولی در بناهای هخامنشی بعکس به ستون‌سازی و عده زیاد ستونها اهمیّت داده شده و این هم اقتباسی است، که ایرانی‌ها از هی‌پوستیل[۱] معبد تب در مصر کرده‌اند، چنانکه
- ↑ هی‌پوستیل طالار بزرگ معابد مصر است.
