(۱۰۳)- سیکل نقره (بارکلای‌هد «مسکوکات» )
نوشته‌های هرودوت
مورّخ مذکور گوید (کتاب ۱، بند ۱۳۱-۱۳۲) راجع بعادات و اخلاق پارسیها این اطّلاعات را دارم: ساختن هیکل خدایان و بنا کردن معابد و محراب در نزد آنها ممنوع است و آنهائی را، که باین چیزها معتقدند، احمق میدانند. جهت، چنانکه بنظر من می‌رسد، این است، که پارسیها خدایان را برخلاف یونانیها بصورت انسان تصوّر نمی‌کنند. قربان کردن برای زوس در نزد آنها معمول است (هرودوت اینجا هم خدای بزرگ ایرانیهای قدیم را زوس می‌نامد، زیرا در یونان او را چنین می‌نامیدند). قربانی در کوههای بلند بعمل می‌آید، برای آفتاب، ماه، خاک، آتش، آب و باد نیز قربانی می‌کنند. علاوه بر آنچه ذکر شد، پارسیها از آسوریها و اعراب پرستش اورانی[۱] را نیز اتّخاذ کرده‌اند. آسوریها آفرودیت را می‌لت‌تا[۲] می‌نامند. اعراب او را آلی‌لات و پارسیها میترا گویند (لازم است توضیح دهیم: ۱-اورانی لقب آفرودیت بود و او را یونانیها ربة النوع جمال، عشق و قوّت جسمانی می‌دانستند. ۲-آلی‌لات باید مصحّف الاّت باشد، که عرب قبل از اسلام برای او پرستشی داشت. ۳-مقصود هرودوت از آسوریها بابلی‌ها است، زیرا در جاهای دیگر کتابش هم مورّخ مذکور بابل را آسور می‌گوید. از این گفته‌های هرودوت معلوم است، که ایرانیان مهر را می‌پرستیدند، ولی چنانکه در ذیل بیاید، پرستش آن را از اعراب اقتباس نکرده بودند، بل از قدیم برای مهر پرستش داشتند). قربانی در نزد پارسیها چنین بعمل می‌آید: برای قربان کردن نه محرابی تهیه می‌کنند و نه آتشی، نه شرابی به زمین می‌ریزند و نه نی می‌زنند. استعمال تاج گل یا جو هم در این موقع معمول نیست.
هرکس بخواهد قربانی کند، تیاری بر سر گذارده با شاخه‌های درخت مورد آن را زینت می‌دهد و حیوان را بجای پاکی برده در آنجا بدعا کردن می‌پردازد. دعا کردن
