ثامانیان[۱]، مردم اوتیان[۲]، می‌کیان[۳] و اهالی جزایر دریای عمان-۶۰۰ تالان نقره.
شاه تبعیدشدگان را به جزایر مزبور می‌فرستاد.
ایالت پانزدهم-سکاها[۴] و مردمان کسپیان (بحر خزر)- ۲۵۰ تالان.
ایالت شانزدهم-پارتیها، خوارزمیها، سغدیها، هراتیها-۳۰۰ تالان.
ایالت هفدهم-پریکانها[۵]، حبشی‌های آسیا-۴۰۰ تالان نقره.
ایالت هجدهم-ماتیانها[۶]، ساس‌پیرها[۷]، آلارودیان[۸]- ۲۰۰ تالان نقره. (ساس‌پیرها، چنانکه هرودوت در جای خود گوید، بین دریای سیاه و ماد سکنی داشته‌اند، ماتیانها در سرچشمۀ ارس، آلارودیان در شمال شرقی آسیای صغیر و در جاهائی که سابقاً جزو اراضی هیت‌ها بود. اینها اهالی مملکت آرارات بودند و آرارات را هرودوت آلارود نوشته).
ایالت نوزدهم-مسخ‌ها[۹] (گرجی‌ها)، تی‌بارن‌ها[۱۰]، ماکرنها[۱۱]، مزی‌نک‌ها[۱۲]، مارها[۱۳]- ۳۰۰ تالان (اکثر اینها در قفقازیّۀ غربی یا در سواحل جنوب شرقی دریای سیاه می‌زیستند).
ایالت بیستم-مردم هند، که جمعیّتشان از تمام ملل معروفه بیشتر است. اینها بالنّسبه بدیگران بیشتر مالیات می‌دادند، زیرا ۳۶۰ تالان خاک طلا می‌پرداختند. اگر قیمت طلا را سیزده برابر نقره بدانیم، قیمت، خاک طلا ۴۶۸۰ تالان اوبیائی می‌شود.
جمع مالیاتهائی، که به خزانۀ داریوش می‌پرداختند، ۱۴۵۶۰ تالان اوبیائی بود (بنابراین حساب، مالیاتی که وارد خزانه می‌شد به پول کنونی تقریباً معادل نود میلیون فرنگ طلا یا ۴۵۰ میلیون ریال بوده. م.). ارقام کوچکتر را من
