برگه:Tarikh-e-Sistan Bahar.pdf/۳۹

این برگ نمونه‌خوانی نشده است.

–۲–

و از کتاب فضایل سجستان که هلال یوسف اوقی^[۱] کردست، و آنچه ازپس آن گذشت تا روزگار پادشاهی^[۲]............................................................................................

..........................................................................................................................................

اما بنا کردن سیستان، بر دست گرشاسب بن اثرت^[۳] بن شهر بن کورنگ بن بیداسب بن تور بن جمشیدالملک بن نونجهان^[۴] بن اینجد^[۵] بن اوشهنگ بن فراوک بن سیامک بن موسی^[۶] بن کیومرث بود، و کیومرث آدم علیه السلام بود، و کیومرث را

↑ این شخص معلوم نشد کیست - اوق که این شخص منسوب بدانجاست، جائی است بین بست و غزنه و اصطخری آنرا «اوقل» ضبط کرده و در حاشیه بنقل از «ادریسی» آنرا اوق نوشته است، غیر ازین جایی دیده نشد. و در این تاریخ مکرر این محل ذکر شده است (اصطخری چاپ لیدن ص ۲۵۰). و یاقوت در ذیلی (آوه) شخصی را از معاصرین خود ذکر کرده که از نبایر یوسف آوقی از مردم آوه است.
↑ در اصل کتاب اینجا سه سطر سفیدست و دانسته نشدکه مراد از عبارت «تا روزگار پادشاهی» کدام بادشاه است؟.
↑ نام «اثرت» در زیر سطر با مرکبی تازه افزوده شده است، و این نام در گرشاسب تامه اسدی و سایر تواریخ «اثرط» و با طاء بنظر رسیده است و اسدی در گرشاسبنامه نسب گرشاسب را بدین طریق آورده است: «گرشاسب ن اثرط بن شم بن طورک بن شیدسب بن تور بن جم» و کورنگ را این کتاب جد سوم گرشاسب میداند، لکن اسدی ویرا پدر زن جمشید دانسته است (گرشاسب تامه خطی ص ۲۳) و ظاهرا در متن (شهر) مصحف (شم) و کورنگ مصحف (طورک) و (بیداسب) مصحف (شیدسب) میباشد.
↑ در اصل چنین بوده و بعد تراشیده و «نوجهان» کرده‌اند. این لغت مختلف بنظر رسیده است. بیرونی در آثار الباقیه (ص ۱۰۳) نسبت جمشید را چنین ذکر میکند: «جمشید بن ویجهان بن اینکهد بن اوشهنگ بن افراواک بن سیامک بن میشی». ابو جعفر قدامه او را «ویونجهان» نوشته، (ابن خرداد به چاپ لیبدن ص ۲۳۴). نوبجهان و دیوانها و اشکال دیگر هم دیده شده و در اوستا (وهونگهوت) است و بالاخره وبونگهان که معرب آن ویونجهان باشد اصح روایاتست.
↑ رجوع بحاشیه ۴ (اینکهد).
↑ موسی، در اینجا غلط است، وصحیح آن «میشی» است همزاد «میشانه» بیرونی مینویسد، «میشی و میشانه و تسمی ام‌البنین والبنات و هما عندالفرس بمنزلة آدم و حوا» (آثارالباقیه ص،←

[1] این شخص معلوم نشد کیست - اوق که این شخص منسوب بدانجاست، جائی است بین بست و غزنه و اصطخری آنرا «اوقل» ضبط کرده و در حاشیه بنقل از «ادریسی» آنرا اوق نوشته است، غیر ازین جایی دیده نشد. و در این تاریخ مکرر این محل ذکر شده است (اصطخری چاپ لیدن ص ۲۵۰). و یاقوت در ذیلی (آوه) شخصی را از معاصرین خود ذکر کرده که از نبایر یوسف آوقی از مردم آوه است.

[2] در اصل کتاب اینجا سه سطر سفیدست و دانسته نشدکه مراد از عبارت «تا روزگار پادشاهی» کدام بادشاه است؟.

[3] نام «اثرت» در زیر سطر با مرکبی تازه افزوده شده است، و این نام در گرشاسب تامه اسدی و سایر تواریخ «اثرط» و با طاء بنظر رسیده است و اسدی در گرشاسبنامه نسب گرشاسب را بدین طریق آورده است: «گرشاسب ن اثرط بن شم بن طورک بن شیدسب بن تور بن جم» و کورنگ را این کتاب جد سوم گرشاسب میداند، لکن اسدی ویرا پدر زن جمشید دانسته است (گرشاسب تامه خطی ص ۲۳) و ظاهرا در متن (شهر) مصحف (شم) و کورنگ مصحف (طورک) و (بیداسب) مصحف (شیدسب) میباشد.

[4] در اصل چنین بوده و بعد تراشیده و «نوجهان» کرده‌اند. این لغت مختلف بنظر رسیده است. بیرونی در آثار الباقیه (ص ۱۰۳) نسبت جمشید را چنین ذکر میکند: «جمشید بن ویجهان بن اینکهد بن اوشهنگ بن افراواک بن سیامک بن میشی». ابو جعفر قدامه او را «ویونجهان» نوشته، (ابن خرداد به چاپ لیبدن ص ۲۳۴). نوبجهان و دیوانها و اشکال دیگر هم دیده شده و در اوستا (وهونگهوت) است و بالاخره وبونگهان که معرب آن ویونجهان باشد اصح روایاتست.

[5] رجوع بحاشیه ۴ (اینکهد).

[6] موسی، در اینجا غلط است، وصحیح آن «میشی» است همزاد «میشانه» بیرونی مینویسد، «میشی و میشانه و تسمی ام‌البنین والبنات و هما عندالفرس بمنزلة آدم و حوا» (آثارالباقیه ص،←

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]