برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۸۸

	که او بود پروردگار پدر			وزویست پیدا بگیتی هنر		۴۰
	بفرمود تا گیو و گودرز و طوس			برفتند با نای سرغین و کوس
	تبیره برآمد ز درگاه شاه			همه برنهادند گردان کلاه
	ز پهلو بپهلو پذیره شدند			همه با درفش و تبیره شدند
	برفتند پیشش بدو روزه راه			چنان پهلوانان و چندان سپاه
	درفش تهمتن چو آمد پدید			بخورشید گرد سپه بردمید		۴۵
	خروش آمد و نالهٔ بوق و کوس			ز قلب سپه گیو و گودرز و طوس
	بپیش گو پیلتن تاندند			ز شادی برو آفرین ساختند
	گرفتند گردان ورا در کنار			بپرسید شیر اوژن از شهریار
	ز رستم سوی زال سام آمدند			کشاده دل و شادکام آمدند
	نهادند سوی فرامرز روی			گرفتند شادی بدیدار اوی		۵۰
	وزآنجایگه سوی شاه آمدند			بدیدار فرّخ کلاه آمدند
	چو خسرو گو پیلتن را بدید			سرشک ز مژگان برخ بر چگید
	فرود آمد از تخت و کرد آفرین			تهمتن ببوسید روی زمین
	برستم چنین گفت کای پهلوان			همیشه بزی شاد و روشن‌روان
	که پروردگار سیاوش توئی			بگیتی خردمند و خامش توئی		۵۵
	سر زال زر پس ببر در گرفت			ز بهر پدر دست بر سر گرفت
	گوانرا بتخت کئی برنشاند			بریشان همی نام یزدان بخواند
	نگه کرد رستم سراپای او			نشست و سخن گفتن و رای او
	دلش گشت پرخون و رخساره زرد			ز کار سیاوش بسی یاد کرد
	بشاه جهان گفت کای شهریار			جهانرا توئی از پدر یادگار		۶۰
	ندیدم من اندر جهان تاجور			بدین فرّ و مانندگی پدر
	وزآنپس چو از تخت برخاستند			نهادند خوان و می آراستند
	جهاندار تا نیمه از شب نخفت			گذشته سخنها همه باز گفت

۲۸۲