این برگ نمونهخوانی شده ولی هنوز همسنجی نشدهاست.
اگر زیر نوش اندرون زهر نیست | دلترا زرنج وزکین بهره نیست | |||||
چو پیمان همی کرد خواهی درست | تن صد که پیوستهٔ خون تست | |||||
زگردان که رستم بداند همی | کجا نامشان بر تو خواند همی | |||||
بر من فرستی برسم نوا | که باشد بگفتار تو بر گوا | |||||
ودیگر از ایران زمین هرچه هست | که آن شهر مارا تو داری بدست | ۹۰۵ | ||||
بپردازی وخود بتوران شوی | زمانی زجنگ وزکین بغنوی | |||||
نباشد جز از راستی در جهان | بکینه نه بندیم یکتن میان | |||||
فرستم یکی نامه نزدیک شاه | مگر بآشتی باز خواند سپاه | |||||
برافگند گرسیوز اندر زمان | سواری بکردار باد دمان | |||||
بدو گفت خیره منه سر بخواب | برو تازیان نزد افراسیاب | ۹۱۰ | ||||
بگویش که ما تیر بشتافتیم | کنون هرچه جستی همه یافتیم | |||||
گروگان همی خواهد از شهریار | چو خواهی که برگردد از کارزار | |||||
فرستاده آمد بدادش پیام | زشاه وزگرسیوز نیک نام | |||||
چو گفت فرستاده بشنید شاه | فراوان بپیچید و گم کرد راه | |||||
بدل گفت سد تن زخویشان من | گرایدون که گم گردد از انجمن | ۹۱۵ | ||||
شکست اندر آید بدین رزمگاه | نماند برین بوم وبر نیکخواه | |||||
وگر گویم از من گروگان مجوی | دروغ آیدش سر بسر گفتگوی | |||||
فرستاد باید بر او نوا | اگر بی گروگان ندارد روا | |||||
مگر کین بلاها زمن بگذرد | خردمند باشم به از بی خرد | |||||
بر آنسان که رستم همی نام برد | زخویشان نزدیک صد برشمرد | ۹۲۰ | ||||
سوی شاه ایران فرستادشان | بسی خلعت ونیکوئی دادشان | |||||
بفرمود تا کوس با کرّه نای | زدند وفروهشت پرده سرای | |||||
بخارا وسغد وسمرقند وچاچ | سپنجاب وآن کشور وتخت عاج | |||||
تهی کرد وشد با سپه سوی گنگ | بهانه نجست ونکرد او درنگ | |||||
چو از رفتنش رستم آگاه شد | زبدها گمانیش کوتاه شد | ۹۲۵ |
۱۳۷