برگه:NadereAyyamRobaiyatKhayyam.pdf/۳۷۸

---

۳۶۸

خیام

 

---

۳۴۳ – ۱۸۱ حج – ۱۲۷ کم – ۱۷۷ رز – ۱۰۰ بو

	گر گوهر طاعتت نسفتم هرگز،			گرد کنه از چهره نرفتم هرگز،
	نومید نیم ز بارگاه کرمت؛			زانرو[۱] که یکی را دو نگفتم هرگز.

۳۴۴ – ۱۸۱ حج – ۱۲۲ کم – ۱۷۷ رز – ۱۰۰ بو

	لب بر لب کوزه بردم از غایت آز؛			ناز و طلبم واسطهٔ عمر دراز،
	لب بر لب من نهاد و می گفت[۲] براز[۳]،			«می خور که بدین جهان نمیآیی باز[۴]،»

۳۴۵ – ۱۵۷ کم

	ما عاشق و آشفته و مستیم امروز،			در کوی بتان باده پرستیم امروز.
	از هستی خویشتن بکلّی رسته،			پیوسته بدرگاه الستیم امروز.

۳۴۶ – ۱۰۲ کم – ۱۷۸ رز

	معشوق[۵] که عمرش چو غمم باد دراز،			امروز بنو تلطّفی[۶] کرد آغاز،
	بر چشم من انداخت دمی چشم و برفت؛			یعنی که نکوئی کن و در آب انداز.

۳۴۷ – ۱۷۹ رز

	میپرسیدی که «چیست این نقش مجاز»			گر برگویم حقیقتش هست دراز؛
	نقشیست پدید آمده از دریائی			وانگاه شده بقعر آن دریا باز.

۳۴۸ – ۲۵۲ حج – ۱۶۹ کم – ۳ مو

	وقت[۷] سحری بخیز؛[۸] ای مایهٔ ناز،			نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز؛
	کاینها[۹] که بجایند، نپایند بسی[۱۰]			وانها که برفتند، کسی نامد باز.[۱۱]

۳۴۹ – ۴۲ کم – ۱۸۰ رز

	از حادثهٔ زمان زاینده مترس			وز هرچه رسد چو نیست پاینده مترس؛
	این یکدم[۱۲] نقد را بعشرت بگذار			وز[۱۳] رفته میندیش وز آینده[۱۴] مترس.

---

1. کم و رز – زیرا.
2. کم – برگفت.
3. رز – کوزه بزبان حال با من میگفت.
4. کم – منهم چو تو بوده‌ام دمی با من ساز. رز – عمری چو تو بوده‌ام دمی با من ساز.
5. کم – دلبرده.
6. کم – تلطفی ز نو.
7. کم – گاه.
8. کم و مو – سحر است و خیز.
9. کم و مو – کانها.
10. کم – دراز.
11. کم و مو – و آنها که شدند کس نمیآید باز.
12. رز – یکدمه.
13. رز – از.
14. رز – میندیش ز آینده.