این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۳۰۰ —
| چکند بندهٔ که از دل و جان | نکند خدمت خداوندی | |||||
| سعدیا دور نیکنامی رفت | نوبت عاشقیست یکچندی | |||||
۵۳۹ – ط
| نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی | که ما را بیش ازین طاقت نماندست آرزومندی | |||||
| غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی | بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی | |||||
| تو خرسند و شکیبائی چنینت در خیال آید | که ما را همچنین باشد شکیبائی و خرسندی | |||||
| نگفتی بیوفا یارا که از ما نگسلی هرگز | مگر در دل چنین بودت که خود با ما نپیوندی | |||||
| زهی آسایش و رحمت نظر را کش تو منظوری | زهی بخشایش و دولت پدر را کش تو فرزندی | |||||
| شکار آنگه توان کشتن که محکم در کمند آید[۱] | چو بیخ مهر بنشاندم درخت وصل برکندی | |||||
| نمودی چند بار از خود که حافظ عهد و پیمانم | کنونت بازدانستم که ناقض عهد و سوگندی | |||||
| مرا زین پیش در خلوت فراغت بود و جمعیت | تو در جمع آمدی ناگاه و مجموعان پراکندی | |||||
| گرت جان در قدم ریزم هنوزت عذر میخواهم | که از من خدمتی ناید چنان لایق که بپسندی | |||||
| ترش بنشین و تیزی کن که ما را تلخ ننماید | چه میگوئی چنین شیرین که شوری در من افکندی؟ | |||||
| شکایت گفتن سعدی مگر با دست نزدیکت | که او چون رعد مینالد تو همچون برق میخندی | |||||
۵۴۰ – خ
| خلاف شرط محبت چه مصلحت دیدی | که برگذشتی و از دوستان نپرسیدی؟ | |||||
| گرفتمت که نیامد ز روی خلق آزرم | که بیگنه بکشی، از خدا نترسیدی؟ | |||||
| بپوش روی نگارین و موی مشکین را | که حسن طلعت خورشید را بپوشیدی | |||||
| هزار بیدل مشتاقرا بحسرت آن | که لب بلب برسد جان بلب رسانیدی | |||||
| محل و قیمت خویش آنزمان بدانستم | که برگذشتی و ما را بهیچ نخریدی | |||||
| هزار بار بگفتیم و هیچ درنگرفت | که گرد عشق مگرد ای فقیر و گردیدی | |||||
- ↑ افتد.
