برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۵۵

— ۲۴۳ —

---

	تو بسیمای شخص مینگری			ما در آثار صنع حیرانیم[۱]
	هر چه گفتیم جز حکایت دوست			در همه عمر از آن پشیمانیم
	سعدیا بیوجود صحبت یار			همه عالم بهیچ نستانیم
	ترک جان عزیز بتوان گفت			ترک یار عزیز نتوانیم

۴۴۰ – خ، ب

	کاش کان دلبر عیار که من کشتهٔ اویم			بار دیگر بگذشتی که کند زنده ببویم
	تَرک من گفت و بترکش نتوانم که بگویم			چکنم نیست دلی چون دل او زآهن و رویم
	تا قدم باشدم اندر قدمش افتم و خیزم			تا نفس مانَدَم اندر عقبش پُرسم و پویم[۲]
	دشمن خویشتنم هر نفس از دوستی او			تا چه دید از من مسکین که ملولست ز خویم
	لب او بر لب من این چه خیالست و تمنا			مگر آنگه که کند کوزه‌گر از خاک سبویم
	همه بر من چه زنی زخم فراق ای مه خوبان			نه منم تنها کاندر خم چوگان تو گویم
	هر کجا صاحب حسنیست ثنا گفتم و وصفش			تو چنان صاحب حسنی که ندانم که چه گویم
	دوش میگفت که سعدی غم ما هیچ ندارد			می‌نداند که گرم سر برود دست نشویم

۴۴۱ – ط

	عهد کردیم که بیدوست بصحرا نرویم			بی تماشاگه رویش بتماشا نرویم
	بوستان خانه عیشست و چمن کوی نشاط			تا مهیا نبود عیش مهنا نرویم
	دیگران با همه کس دست در آغوش کنند[۳]			ما که بر سفرهٔ خاصیم بیغما نرویم
	نتوان رفت مگر در نظر[۴] یار عزیز			ور تحمل نکند زحمت ما تا نرویم
	گر بخواری ز در خویش براند ما را			بامیدش[۵] بنشینیم و بدرها نرویم

---

1. یزدانیم.
2. جویم.
3. دیگران دست در آغوش کنند با همه کس.
4. قدم.
5. برانی ما را بامیدت.