برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۸۵۶

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۲۴۴ —

  گر بشمشیر احبا تن ما پاره کنند بتظلم[۱] بدر خانهٔ اعدا نرویم  
  پای گو بر سر و بر دیدهٔ ما نه چو بساط که اگر نقش بساطت[۲] برود ما نرویم  
  بدرشتی و جفا[۳] روی مگردان از ما که بکشتن برویم از نظرت یا نرویم  
  سعدیا شرط وفاداری لیلی آنست که اگر مجنون گویند بسودا نرویم  

۴۴۲ – خ

  گر غصهٔ روزگار گویم بس قصهٔ بی شمار گویم  
  یک عمر هزار سال باید تا من یکی از هزار[۴] گویم  
  چشمم بزبان حال گوید نی آنکه[۵] باختیار گویم  
  بر من دل انجمن بسوزد گر درد فراق یار گویم[۶]  
  مرغان چمن فغان برآرند گر فرقت نوبهار گویم  
  یاران صبوحیم کجایند تا درد دل خمار گویم  
  کس نیست که دل سوی من آرد تا غصهٔ روزگار گویم  
  درد دل بیقرار سعدی هم با دل بیقرار گویم  

حرف ن

۴۴۳ – خ

  بکن چندانکه خواهی جور بر من که دستت بر نمیدارم[۷] ز دامن  
  چنان مرغ دلم را صید کردی که بازش دل نمیخواهد نشیمن  

  1. بشکایت.
  2. بساطش.
  3. گو بتندی و جفا.
  4. تا من غم آن نگار.
  5. بی‌آنکه.
  6. ابیات ساقط: (این بیت در یک نسخه است و کلمهٔ آخر آن خوانده نمیشود)
      سوز از دل عاشقان برآید گر واقعها ز . . . . . . . . گویم  
  7. که من دستت نمیدارم.