برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۹۲

— ۱۸۰ —

---

	لاجرم عقل منهزم شد و صبر			که نبودند مرد میدانش
	ما دگر بیتو صبر نتوانیم			که همین بود حد امکانش
	از ملامت چه غم خورد سعدی؟			مرده از نیشتر مترسانش

۳۳۱– ب

	هر که هست التفات بر جانش			گو مزن لاف مهر جانانش
	درد من بر من از طبیب منست			از که جویم دوا و درمانش؟
	آنکه سر در کمند وی دارد[۱]			نتوان رفت جز بفرمانش
	چکند بندهٔ حقیر فقیر			که نباشد بامرِ سلطانش؟
	ناگزیرست یار عاشق را			که ملامت کنند یارانش
	وآنکه در بحر قلزمست غریق			چه تفاوت کند ز بارانش؟
	گل بغایت رسید بگذارید			تا بنالد هزار دستانش
	عقل را گر هزار حجت هست			عشق دعوی کند ببطلانش
	هر کرا نوبتی زدند این تیر			در جراحت بماند پیکانش
	نالهٔ میکند چو گریهٔ طفل			که ندانند درد پنهانش
	سخن عشق زینهار مگوی			یا چو گفتی بیار برهانش
	نرود هوشمند در آبی			تا نبیند نخست پایانش
	سعدیا گر بیکدمت بیدوست[۲]			هر دو عالم دهند مستانش

۳۳۲– ب

	هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش؟			نگران تو چه اندیشه و بیم از دگرانش[۳]
	آن پی مهر تو گیرد که نگیرد پی خویشش			وان سر وصل تو دارد که ندارد غم جانش

---

1. ایکه سر در کمند وی داری.
2. با دوست.
3. شکل غلط قبلی: ...چه اندیشه ز بیم دگرانش