این برگ همسنجی شدهاست.
— ۱۵۱ —
۲۸۱– ط
امیدوار چنانم که کار بسته برآید | وصال چون بسر آمد فراق هم بسر آید | |||||
من از تو سیر نگردم و گر ترش کنی ابرو | جواب تلخ ز شیرین مقابل شکر آید | |||||
برغم دشمنم ای دوست سایهٔ بسر آور | که موش کور نخواهد که آفتاب برآید | |||||
گلم ز دست بدر برد روزگار مخالف | امید هست که خارم ز پای هم بدرآید | |||||
گرم حیات بماند نماند این غم و حسرت | و گر نمیرد بلبل درخت گل ببر آید | |||||
ز بسکه در نظر آمد خیال روی تو ما را | چنان شدم که بجهدم خیال در نظر آید | |||||
هزار قرعه بنامت زدیم و باز نگشتی | ندانم آیت رحمت بطالع که برآید | |||||
ضرورتست که روزی بکوه رفته ز دستت | چنان بگرید سعدی که آب تا کمر آید |
۲۸۲– خ
مرا چو آرزوی روی آن نگار آید | چو بلبلم هوس نالههای زار آید | |||||
میان انجمن از لعل او چو آرم یاد | مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید | |||||
ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد | ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید | |||||
گلی بدست من آید چو روی تو هیهات | هزار سال دگر گر چنین بهار آید | |||||
خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا | ز گلستان جمالش نصیب خار آید | |||||
طمع مدار وصالی که بیفراق بود | هراینه پس هر مستئی خمار آید | |||||
مرا زمانه ز یاران بمنزلی انداخت | که راضیم بنسیمی کزان دیار آید[۱] | |||||
فراق یار بیکبار بیخ صبر بکند | بهار وصل ندانم که کی ببار آید | |||||
دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی | چو بر امید وصالست خوشگوار آید | |||||
پس از تحمل سختی امید وصل مراست | که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید |
- ↑
مرا زمانه ز یاران بمنزلی پرداخت که راضیم که یکی تخته بر کنار آید