پرش به محتوا

برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۷۶۱

از ویکی‌نبشته
این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۵۱ —

۲۸۱– ط

  امیدوار چنانم که کار بسته برآید وصال چون بسر آمد فراق هم بسر آید  
  من از تو سیر نگردم و گر ترش کنی ابرو جواب تلخ ز شیرین مقابل شکر آید  
  برغم دشمنم ای دوست سایهٔ بسر آور که موش کور نخواهد که آفتاب برآید  
  گلم ز دست بدر برد روزگار مخالف امید هست که خارم ز پای هم بدرآید  
  گرم حیات بماند نماند این غم و حسرت و گر نمیرد بلبل درخت گل ببر آید  
  ز بسکه در نظر آمد خیال روی تو ما را چنان شدم که بجهدم خیال در نظر آید  
  هزار قرعه بنامت زدیم و باز نگشتی ندانم آیت رحمت بطالع که برآید  
  ضرورتست که روزی بکوه رفته ز دستت چنان بگرید سعدی که آب تا کمر آید  

۲۸۲– خ

  مرا چو آرزوی روی آن نگار آید چو بلبلم هوس ناله‌های زار آید  
  میان انجمن از لعل او چو آرم یاد مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید  
  ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید  
  گلی بدست من آید چو روی تو هیهات هزار سال دگر گر چنین بهار آید  
  خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا ز گلستان جمالش نصیب خار آید  
  طمع مدار وصالی که بیفراق بود هراینه پس هر مستئی خمار آید  
  مرا زمانه ز یاران بمنزلی انداخت که راضیم بنسیمی کزان دیار آید[۱]  
  فراق یار بیکبار بیخ صبر بکند بهار وصل ندانم که کی ببار آید  
  دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی چو بر امید وصالست خوشگوار آید  
  پس از تحمل سختی امید وصل مراست که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید  

  1.   مرا زمانه ز یاران بمنزلی پرداخت که راضیم که یکی تخته بر کنار آید