این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۵۲ —
| ز چرخ عربده جو بس خدنگ تیر جفا | بجست و در دل مردان هوشیار آید | |||||
| چو عمر خوش نفسی گر گذر کنی بر من | مرا همان نفس از عمر در شمار آید | |||||
| بجز غلامی دلدار خویش سعدی را | ز کار و بار جهان گر شهیست عار آید[۱] | |||||
۲۸۳– ب
| سرمست اگر درآئی عالم بهم برآید | خاک وجود ما را گرد از عدم برآید | |||||
| گر پرتوی ز رویت در کنج خاطر افتد | خلوت‌نشین جانرا آه از حرم برآید | |||||
| گلدستهٔ امیدی بر جان عاشقان نه | تا رهروان غم را خار از قدم برآید | |||||
| گفتی بکام روزی با تو دمی برآرم | آن کام برنیامد ترسم که دم برآید | |||||
| عاشق بگشتم[۲] ار چه دانسته بودم اوّل | کز تخم عشقبازی شاخ ندم برآید | |||||
| گویند دوستانم سودا و ناله تا کی | سودا ز عشق خیزد ناله ز غم برآید | |||||
| دل رفت و صبر و دانش ما مانده‌ایم و جانی | ور زانکه غم غم تست آن نیز هم برآید | |||||
| هر دم ز سوز عشقت سعدی چنان بنالد | کز شعر سوزناکش دود از قلم برآید[۳] | |||||
۲۸۴– ق
| بکوی لاله رخان هر که عشقباز آید | امید نیست که دیگر[۴] بعقل بازآید | |||||
| کبوتری که دگر آشیان نخواهد دید | قضا همی بردش تا بچنگ باز آید | |||||
| ندانم ابروی شوخت چگونه محرابیست | که گر ببیند زندیق در نماز آید | |||||
| بزرگوار مقامی و نیکبخت کسی | که هر دم از در او چون توئی فراز آید | |||||
