برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۶۶۳

— ۵۳ —

---

	بر جور و بیمرادی و درویشی و هلاک			آنرا که صبر نیست محبت نه کار اوست
	سعدی رضای دوست طلب کن نه حظ خویش			عبد آن کند که رای خداوندگار اوست

۹۴– ب

	خورشید زیر سایهٔ زلف چو شام اوست			طوبی غلام قدّ صنوبر خرام اوست
	آن قامتست نی بحقیقت قیامتست			زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست
	بر مرگ دل خوشست درین واقعه مرا			کب حیوة در لب یاقوت فام اوست
	بوی بهار میدمدم[۱] یا نسیم صبح			باد بهشت[۲] میگذرد یا پیام اوست
	دل عشوه میفروخت که من مرغ زیرکم			اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست
	بیچاره مانده‌ام همه روزی بدام او			وینک[۳] فتاده‌ام بغریبی که کام اوست
	هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود			تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست

۹۵– ب

	آنکه دل من چو گوی در خم چوگان اوست			موقف آزادگان بر سر میدان اوست
	ره بدر از کوی دوست نیست که بیرون برند			سلسلهٔ پای جمع زلف پریشان اوست
	چند نصیحت کنند بیخبرانم بصبر			درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست
	گر کند انعام او در من مسکین نگاه			ور نکند حاکمست بنده بفرمان اوست
	گر بزند[۴] بیگناه عادت بخت منست			ور بنوازد بلطف غایت احسان اوست
	میل ندارم بباغ انس نگیرم بسرو			سروی اگر لایقست قد خرامان اوست
	چون بتواند نشست آنکه دلش غایبست			یا بتواند گریخت آنکه بزندان اوست
	حیرت عُشاق را عیب کند بی بصر			بهره ندارد ز عیش[۵] هر که نه حیران اوست
	چون تو گلی کس ندید در چمن روزگار			خاصه که مرغی چو من بلبل بستان اوست
	گر همه مرغی زنند سخت کمانان بتیر			حیف بود بلبلی کاینهمه دستان اوست

---

1. می‌دمد این.
2. شمال.
3. وینجا.
4. بکشد.
5. عشق.