این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۷ —
| عجب از کسی درین شهر که پارسا بماند | مگر او ندیده باشد رخ پارسا فریبت | |||||
| تو برون خبر نداری که چه میرود ز عشقت | بدرآی اگر نه آتش بزنیم در حجیبت | |||||
| تو درخت خوب منظر همه میوهٔ ولیکن | چکنم بدست کوته که نمیرسد بسیبت؟ | |||||
| تو شبی در انتظاری ننشستهٔ چه دانی | که چه شب گذشت بر منتظران ناشکیبت؟ | |||||
| تو خود ای شب جدائی چه شبی بدین درازی؟ | بگذر که جان سعدی بگداخت از نهیبت | |||||
۳۰– ط
| هر که خصم[۱] اندرو کمند انداخت | بمراد ویش بباید ساخت | |||||
| هر که عاشق نبود مرد نشد | نقره فایق[۲] نگشت تا نگداخت | |||||
| هیچ مصلح بکوی عشق نرفت | که نه دنیا و آخرت در باخت | |||||
| آنچنانش بذکر مشغولم | که ندانم بخویشتن پرداخت | |||||
| همچنان شکر عشق میگویم | که گرم دل بسوخت جان بنواخت | |||||
| سعدیا خوشتر از حدیث تو نیست | تحفهٔ روزگار اهل شناخت | |||||
| آفرین بر زبان شیرینت | کاینهمه شور در جهان انداخت | |||||
۳۱– ب
| چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت | که یکدم از تو نظر بر نمیتوان انداخت؟ | |||||
| بلای غمزهٔ نامهربان خونخوارت | چه خون که در دل یاران مهربان انداخت؟ | |||||
| ز عقل و عافیت آنروز بر کران ماندم | که روزگار حدیث تو در میان انداخت | |||||
| نه باغ ماند و نه بستان که سرو قامت تو | برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت | |||||
| تو دوستی کن و از دیده مفکنم زنهار | که دشمنم ز برای تو در زبان انداخت | |||||
| بچشمهای تو کان چشم کز تو برگیرند | دریغ باشد بر ماه آسمان انداخت | |||||
| همین حکایت روزی بدوستان برسد[۳] | که سعدی از پی جانان برفت و جان انداخت | |||||
۲
