این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۱۶ —
| سعدیا گر در برش خواهی چو چنگ | گوشمالت خورد باید چون رباب | |||||
حرف ت
۲۸– ق
| سرمست درآمد از خرابات | با عقل خراب در مناجات | |||||
| بر خاک فکنده خرقهٔ زهد | وآتش زده در لباس طامات | |||||
| دل بردهٔ شمع مجلس او | پروانه بشادی و سعادات[۱] | |||||
| جان در ره[۲] او بعجز میگفت | کای مالک عرصهٔ کرامات | |||||
| از خون پیادهٔ چه خیزد؟ | ای بر رخ تو هزار شه مات | |||||
| حقا و بجانت ار توان کرد | با تو بهزار جان ملاقات | |||||
| گر چشم[۳] دلم بصبر بودی | جز عشق ندیدمی مهمات(؟) | |||||
| تا باقی عمر بر چه آید | بر باد شد آن چه رفت هیهات | |||||
| صافی چو بشد بدور سعدی | زین پس من و دردی خرابات[۴] | |||||
۲۹– ط
| متناسبند و موزون حرکات دلفریبت | متوجهست با ما سخنان بی[۵] حسیبت | |||||
| چو نمیتوان صبوری ستمت کشم ضروری | مگر آدمی نباشد که برنجد از عتیبت | |||||
| اگرم تو خصم باشی نروم ز پیش تیرت | و گرم تو سیل باشی نگریزم از نشیبت | |||||
| بقیاس درنگنجی و بوصف در نیائی | متحیرم در اوصاف جمال و روی و زیبت | |||||
| اگرم برآورد بخت بتخت پادشاهی | نه چنانکه بنده باشم همه عمر در رکیبت | |||||
