برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۸۴

باب دهم

— ۲۴۴ —

---

حکایت

	سیه چرده‌ای را کسی زشت خواند			جوابی بگفتش که حیران بماند
	نه من صورت خویش خود کرده‌ام			که عیبم شماری که بد کرده‌ام
	ترا با من ار زشت رویم چه کار؟			نه آخر منم زشت و زیبا نگار
	از آنم که بر سر نبشتی ز پیش			نه کم کردم[۱] ای بنده پرور نه بیش
	تو دانائی آخر که قادر نیم			توانای مطلق توئی من کیم؟
	گرم ره نمائی رسیدم بخیر			و گر گم کنی باز ماندم ز سیر
	جهان آفرین گر نه یاری کند			کجا بنده پرهیزگاری کند

* * *

	چه خوش گفت درویش کوتاهدست			که شب توبه کرد و سحرگه شکست
	گر او توبه بخشد بماند درست			که پیمان ما بی‌ثباتست و سست
	بحقت که چشمم ز باطل بدوز			بنورت که فردا بنارم مسوز
	ز مسکینیم روی در خاک رفت			غبار گناهم بر افلاک رفت
	تو یک نوبت ای ابر رحمت ببار			که در پیش باران نپاید غبار
	ز جرمم درین مملکت جاه نیست			ولیکن بملکی دگر راه نیست
	تو دانی ضمیر زبان بستگان			تو مرهم نهی بر دل خستگان

حکایت

	مغی در بروی از جهان بسته بود			بتی را بخدمت میان بسته بود
	پس از چند سال آن نکوهیده کیش			قضا حالتی صعبش آورد پیش

---

1. گردد.