برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۵۸۲

باب دهم

— ۲۴۲ —

---

	خدایا بعزت که خوارم مکن			بذلّ گنه شرمسارم مکن
	مسلط مکن چون منی بر سرم			ز دست تو به گر عقوبت برم
	بگیتی نباشد بتر زین بدی			جفا بردن از دست همچون خودی
	مرا شرمساری ز روی تو بس			دگر شرمسارم مکن پیش کس
	گرم بر سر افتد ز تو سایهٔ			سپهرم بود کمترین[۱] پایهٔ
	اگر تاج بخشی سر افرازدم			تو بردار تا کس نیندازدم[۲]
	تنم می بلرزد چو یاد آورم			مناجات شوریده‌ای در حرم
	که میگفت شوریدهٔ دلفکار			آلها ببخش و بذلم مدار
	همی گفت با حق بزاری بسی			میفکن که دستم نگیرد کسی
	بلطفم بخوان و مران از درم			ندارد بجز آستانت سرم
	تو دانی که مسکین و بیچاره‌ایم			فرو مانده نفس اماره‌ایم
	نمی‌تازد این نفس سرکش چنان			که عقلش تواند گرفتن عنان
	که با نفس و شیطان برآید بزور؟			مصاف پلنگان نیاید ز مور
	بمردان راهت که راهی بده			وز این دشمنانم پناهی بده
	خدایا بذات خداوندیت			باوصاف بیمثل و مانندیت
	بلبیک حُجاج بیت‌الحرام			بمدفون یثرب علیه‌السلام
	بتکبیر مردان شمشیرزن			که مرد وغا را شمارند زن
	بطاعات پیران آراسته			بصدق جوانان نوخاسته
	که ما را در آن ورطهٔ یکنفس			ز ننگ دو گفتن بفریاد رس
	امیدست از آنان که طاعت کنند			که بی طاعتان را شفاعت کنند

---

1. کهترین.
2. چهار بیت بعد از این در بعضی از نسخه‌ها نیست.