برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۳۴

باب دوم

— ۹۴ —

---

	بسا تلخ عیشان[۱] و تلخی چشان[۲]			که آیند در حله دامن کشان
	ببوسی گرت عقل و تدبیر هست			ملکزاده را در نواخانه دست
	که روزی برون آید[۳] از شهر بند			بلندیت بخشد چو گردد بلند
	مسوزان درخت گل اندر خریف			که در نوبهارت نماید ظریف

حکایت

	یکی زهرهٔ خرج کردن نداشت			زرش بود و یارای خوردن نداشت
	نه خوردی، که خاطر بر آسایدش			نه دادی، که فردا بکار آیدش
	شب و روز در بند زر بود و سیم			زر و سیم در بند مرد لئیم
	بدانست روزی پسر در کمین			که مِمسک کجا کرد زر در زمین
	ز خاکش بر آورد و بر باد داد			شنیدم که سنگی در آنجا نهاد
	جوانمرد را زر بقائی نکرد			بیکدستش آمد بدیگر بخورد
	کزین کمزنی بود ناپاکرو			کلاهش ببازار و میزر گرو
	نهاده پدر چنگ در نای خویش			پسر چنگی و نائی آورده پیش
	پدر زار و گریان همه شب نخفت			پسر بامدادان بخندید و گفت
	زر از بهر خوردن بود ای پدر			ز بهر نهادن چه سنگ و چه زر؟
	زر از سنگ خارا برون آورند			که با دوستان و عزیزان خورند
	زر اندر کف مرد دنیا پرست			هنوز ای برادر بسنگ اندرست
	چو در زندگانی بدی با عیال			گرت مرگ خواهند از ایشان منال

---

1. شور عیشان و.
2. کشان.
3. فرج یابد.