برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۴۳۲

باب دوم

— ۹۲ —

---

	شنید این سخن خواجهٔ سنگدل			که برگشت درویش ازو تنگدل
	بگفتا حکایت کن ای نیکبخت			که چون سهل شد بر تو این کار سخت؟
	که بر کردت این شمع گیتی فروز؟			بگفت ای ستمگار آشفته روز
	تو کوته نظر بودی و سست رای			که مشغول گشتی بجغد از همای
	بروی من این در کسی کرد باز			که کردی تو بر روی وی در فراز
	اگر بوسه بر خاک مردان زنی			بمردی که پیش آیدت روشنی
	کسانیکه پوشیده چشم دلند			همانا کزین توتیا غافلند
	چو برگشته دولت ملامت شنید			سر انگشت حسرت بدندان گزید
	که شهباز من صید دام تو شد			مرا بود دولت بنام تو شد
	کسی چون بدست آورد جره باز			فرو برده چون موش دندان آز؟

* * *

	الا گر طلبکار اهل دلی			ز خدمت مکن یکزمان غافلی
	خورش ده بگنجشک و کبک و حمام			که یک روزت افتد همائی بدام
	چو هر گوشه تیر نیاز افکنی			امیدست ناگه که صیدی زنی[۱]
	دُری هم برآید ز چندین صدف			ز صد چوبه آید یکی بر هدف

* * *

	یکی را پسر گم شد از راحله			شبانگه بگردید در قافله
	ز هر خیمه پرسید و هر سو شتافت			بتاریکی آن روشنائی نیافت
	چو آمد بر مردم کاروان			شنیدم که میگفت با ساروان

---

1. که باز افکنی.