برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۳۸۲

باب اول

— ۴۲ —

---

* * *

	مگو جاهی از سلطنت بیش نیست			که ایمن‌تر از ملک درویش نیست
	سبکبار مردم سبکتر روند			حق اینست و صاحبدلان بشنوند
	تهیدست تشویش نانی خورد			جهانبان بقدر جهانی خورد
	گدا را چو حاصل شود نان شام			چنان خوش بخسبد که سلطان شام
	غم و شادمانی بسر میرود			بمرگ این دو از سر بدر میرود
	چه آنرا که بر سر نهادند تاج			چه آنرا که بر گردن آمد خراج
	اگر سرفرازی بکیوان برست			و گر تنگدستی بزندان درست
	چو خیل اجل بر[۱] سر هر دو تاخت			نمیشاید از یکدگرشان شناخت[۲]

* * *

	شنیدم که یکبار در حِله‌ای[۳]			سخن گفت با عابدی کله‌ای
	که من فرّ فرماندهی داشتم			بسر بر کلاه مِهی داشتم
	سپهرم مدد کرد و نصرت وفاق			گرفتم ببازوی دولت عراق
	طمع کرده بودم که کرمان خورم			که ناگه بخوردند کرمان سرم
	بکن پنبهٔ غفلت از گوش هوش			که ار مردگان پندت آید بگوش

* * *

	نکوکار مردم نباشد بدش			نورزد کسی بد که نیک افتدش
	شر انگیز هم بر سر شر شود[۴]			چو کژدم که با خانه کمتر شود[۴]

---

1. در.
2. در بعضی از نسخه‌ها این بیت هم هست:

   	نگهبانی ملک و دولت بلاست			گدا پادشاهست و نامش گداست

3. در تمام نسخه‌ها – جز یکی که متن قرار داده شده – (دجله) نوشته شده.
4. رود.