این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در آداب صحبت
— ۲۰۳ —
| وین سعادت بزور بازو نیست | تا نبخشد خدای بخشنده | |||||
| از تو بکه نالم که دگر داور نیست | وز دست تو هیچ دست بالاتر نیست | |||||
| آنرا که تو رهبری کسی[۱] گم نکند | و آنرا که تو گم کنی کسی[۱] رهبر نیست | |||||
* * *
گدای نیک انجام به از پادشای بد فرجام
| غمی کز پیش شادمانی بری | به از شادیی کز پستش غم خوری | |||||
* * *
زمین را از آسمان نثار است و آسمانرا از زمین غبار کُلّ اناء ترشح بمافیه
| گرت خوی من آمد نا سزاوار | تو خوی نیک خویش از دست مگذار | |||||
* * *
حق جل و علا می بینند و می پوشد و همسایه نمی بیند و می خروشد
| نعوذ بالله اگر خلق غیب دان بودی | کسی بحال خود از دست کس نیاسودی | |||||
* * *
زر از معدن بکان کندن بدر آید از دست بخیل بجان کندن
| دونان بخورند و گوش دارند | گویند امید به که خورده | |||||
| روزی بینی بکام دشمن | زر مانده مانده و خاکسار مرده | |||||
