این برگ هم‌سنجی شده‌است.
در عشق و جوانی
— ۱۲۷ —
| سری طَیف من یجلو بطلعته الدُجی | شگفت آمد از بختم که این دولت از کجا | |||||
بنشست و عتاب آغاز کرد که مرا در حال بدیدی چراغ بکشتی بچه معنی گفتم بدو معنی یکی آنکه گمان بردم که آفتاب برآمد و دیگر آنکه این بیتم بخاطر بود[۱]
| چون گرانی بپیش شمع آید | خیزش اندر میان جمع بکش | |||||
| ورشکر خنده‌ایست شیرین لب | آستینش بگیر و شمع بکش | |||||
حکایت
یکی دوستی را که زمانها ندیده بود گفت کجائی که مشتاق بوده‌ام گفت مشتاقی به که ملولی
| دیر آمدی ای نگار سر مست | زودت ندهیم دامن از دست | |||||
| معشوقه که دیر دیر بینند[۲] | آخر[۳] کم از آنکه[۴] سیر بینند | |||||
شاهد که با رفیقان آید بجفا کردن آمده است بحکم آنکه از غیرت و مضادّت خالی نباشد
| اذا جِئتنی فی رِفقة لِتزورنی | واِن جئتَ فی صلح فَاَنت محارب | |||||
| بیک نفس که بر آمیخت یار با اغیار | ||||||
| بسی نماند که غیرت وجود من بکشد | ||||||
| بخنده گفت که من شمع جمعم ای سعدی | ||||||
| مرا از آن چه که پروانه خویشتن بکشد | ||||||
