برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۶۷

— ۱۱۷ —

---

	هر جا که پادشاهی و صدری و سروری			موقوف آستان در کبریای تست
	سعدی ثنای تو نتواند بشرح گفت			خاموشی از ثنای تو حد ثنای تست

۷ – ط

	درد عشق از تندرستی خوشترست			ملک درویشی ز هستی خوشترست
	عقل بهتر می‌نهد از کاینات			عارفان گویند مستی خوشترست
	خودپرستی خیزد از دنیا و جاه			نیستی و حق‌پرستی خوشترست
	چون گرانباران بسختی میروند			هم سبکباری و چستی خوشترست
	سعدیا چون دولت و فرماندهی			می‌نماند، تنگدستی[۱] خوشترست

۸ – ب

	آنرا که جای نیست همه شهر جای اوست			درویش هر کجا که شب آید[۲] سرای اوست
	بی‌خانمان که هیچ ندارد بجز خدای			او را گدا مگوی[۳] که سلطان گدای اوست
	مرد خدا بمشرق و مغرب غریب نیست			چندانکه[۴] میرود همه ملک خدای اوست
	آن کز توانگری و بزرگی و خواجگی			بیگانه شد بهر که رسد[۵] آشنای اوست
	کوتاه دیدگان[۶] همه راحت طلب کنند			عارف بلا، که راحت او در بلای اوست
	عاشق که[۷] بر مشاهدهٔ دوست دست یافت			در هر چه[۸] بعد از آن نگرد اژدهای اوست
	بگذار هرچه داری و بگذر که هیچ نیست			این پنج روزه عمر که مرگ[۹] از قفای اوست
	هر آدمی که کشتهٔ شمشیر عشق شد			گو غم مخور که ملک[۱۰] ابد خونبهای اوست
	از دست دوست هرچه ستانی شکر بود			سعدی رضای خود مطلب چون رضای اوست

---

1. زیردستی
2. آمد.
3. که گفت.
4. هر جا که.
5. رسید.
6. در بعضی از نسخه‌های چاپی: همتان.
7. چو.
8. هر که.
9. موت.
10. ملک نعیم و عیش.