برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۱۱۸

— ۶۸ —

---

	زمان رفته نخواهد بگریه بازآمد			نه آب دیده که گر خون دل بپالائی
	همیشه باز نباشد در دو لختی چشم			ضرورتست که روزی بگل براندائی
	ندوخت جامهٔ کامی بقد کس گردون			که عاقبت بمصیبت نکرد یکتائی
	چو خوان یغما بر هم زند همی ناگاه[۱]			زمانه مجلس عیش بتان یغمائی
	چو تخم خرما فردات پایمال کنند			وگر بسروری امروز نخل خرمائی
	برادران تو بیچاره در ثری رفتند			تو همچنان ز سر کبر بر ثریائی
	خیال بسته و بر باد عمر تکیه زده			بپنج روز که در عشرت تمنائی[۲]
	دماغ پخته که من شیرمرد برناام[۳]			برو چو با سگ نفس نبهره[۴] برنائی
	اگر بود دل مؤمن چو موم نرم نهاد			تو موم نیستی ای دل که سنگ خارائی
	هر آن زمان که ز تو مردمی برآساید			درست شد بحقیقت که مردم‌آسائی
	وگر بجهل برفتی بعذر باز پس آی			که چاره نیست برون از شکسته پیرائی
	سخن دراز مکن سعدیا و کوته کن			چو روزگار به پیرانه سر برعنائی
	وگر عنایت و توفیق حق نگیرد دست			بدست سعی تو بادست تا نه پیمائی
	ببخش بارخدایا بفضل و رحمت خویش			که دردمند نوازی و جرم بخشائی
	بضاعتی نه سزاوار حضرت آوردیم			مگر بعین عنایت قبول فرمائی
	ز درگه کرمت روی ناامیدی نیست			کجا رود مگس از کارگاه حلوائی

تغزل و ستایش صاحبدیوان

ب

	شبی و شمعی و گویندهٔ و زیبائی			ندارم از همه عالم دگر تمنائی

---

1. زند بناگاهی.
2. که در عیش و در تماشائی.
3. شیر مرد و برنایم.
4. درنده.