این برگ هم‌سنجی شده‌است.
— ۵۸ —
| فلک مساعد و اقبال یار و بخت قرین | تنت درست و امیدت روا و حکم روان | |||||
| ز نائبات قضا در پناه بار خدای | ز حادثات قران در حمایت قرآن | |||||
| همای معدلتت سایه کرده بر سر خلق | ببوم حادثه بوم مخالفان ویران | |||||
| بدین دو مصرع آخر که ختم خواهم[۱] کرد | امید هست بتحسین و گوش بر احسان | |||||
| دو چیز حاصل عمرست نام نیک و ثواب | وزین دو درگذری کل من علیها فان[۲] | |||||
در ستایش شمس‌الدین حسین علکانی
| ای محافل را بدیدار تو زین | طاعتت بر هوشمندان فرض عین | |||||
| آسمان در زیر پای همتت | بر زمین مالنده[۳] فرق فرقدین | |||||
| از مقامت تا ثریا همچنان | کز ثریا تا ثری فرقست و بین | |||||
| ای نهاده پای رفعت بر فلک | وی ربوده گوی عقل از اعقلین | |||||
| کاش کابن مقله بودی در حیوة | تا بمالیدی خطت بر مقلتین | |||||
| در تو نتوان گفت جز اوصاف نیک | ور کسی گوید جز این میلست و مین | |||||
| ای کمال نیک مردی بر تو ختم | نیک‌نامی منتشر در خافقین | |||||
| عالم عادل[۴] امین شرق و غرب | سرور آفاق شمس‌الدین حسین | |||||
| کز بهاء طلعتش چون آفتاب | می‌درخشد نور بین‌الحاجبین | |||||
| ماه و پروین را نگه در قدر او | همچنان کز بطن ماهی در بطین | |||||
| آنکه بیرون از ثنا و حمد او | بر سخن‌دانان سخن عیب است و شین | |||||
| عقل را پرسیدم اندر عهد او | هیچ دشمن کام یابد؟ گفت اَین؟ | |||||
| پنجه بر شیران نیارد کرد تیز | ور هزاران مکر داند بوالحصین | |||||
