برگه:KoliyatSaadiForoughi.pdf/۱۰۰۴

— ۳۹۲ —

---

*

	خود را بمقام شیر میدانستم			چون خصم آمد بروبهی مانستم
	گفتم من و صبر اگر بود روز فراق			چون واقعه افتاد بنتوانستم

*

	خورشید رخا من بکمند تو درم			بارت بکشم بجان و جورت ببرم
	گر سیم و زرم خواهی و گر جان و سرم			خود را بفروشم و مرادت بخرم

*

	هر سرو قدی که بگذرد در نظرم			در هیأت او خیره بماند بصرم
	چون چشم ندارم[۱] که جوان گردم باز			آخر کم از آنکه در جوانان نگرم

*

	شبهای دراز بیشتر بیدارم			نزدیک سحر روی ببالین آرم
	می‌پندارم که دیده بی دیدن دوست			در خواب رود، خیال می‌پندارم

*

	از جملهٔ بندگان منش بنده‌ترم			وز چشم خداوندیش افکنده‌ترم
	با این همه دل بر نتوان داشت که دوست			چندانکه مرا بیش کشد زنده‌ترم

*

	خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم			خصم ار همه شمشیر زند یا تیرم
	گر دست دهد که آستینش گیرم			ورنه بروم بر آستانش میرم[۲]

*

	گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم			چه خوشتر ازان که پیش دستت میرم؟

---

1. می نتوانم.
2. این بیت در گلستان نیز آمده.