نیستند. اکثریت عظیمی که به حداقل روشنفکری قناعت کرده اند و از روشنفکری فقط شغلش را دارند تا از عنوان و اعتبارش برای بر رفتن از مدارج شغلی یا طبقاتی استفاده کنند. و اقلیت کوچکی که به حداکثر روشنفکری گرویده اند. به این ترتیب و صرف نظر از این دسته بندی اصلی - روشنفکران در ایران مثل هر جای دیگر دسته ای خاصند و لایه ای، قشری، و نه طبقه ای؛ غیر از دسته ها و طبقات دیگر اجتماعی. دسته ای دائم التزاید که به علت اجبار شهرنشینی و گسترش خدمات اجتماعی و تعلیمات عمومی، روز بروز قلمرو گسترده تری خواهند یافت و ناچار در جستجوی قدرتی که تاکنون از راه مال و ملك و ثروث موروث و حسب و نسب بدان می رسیده اند یا هنوز می رسند - ایشان همان قدرت را در اثر کار آمدی های شخصی خود می خواهند بدست آورند. قدرت رهبری اجتماع را. منتهی آن دسته کثیر روشنفکران که به حداقل روشنفکری قناعت کرده اند هم اکنون نیز براحتی می توانند -یا توانسته اند- به رهبری مملکت که در شرایطی دست کم نیمه استعماری اعمال می شود راه بیابند. چرا که قدرت حکومت ها با دستی پر از پول نفت، و دست دیگر پر از ابزار ارتباطی با مردم (رادیو - مطبوعات - تلویزیون) بهترین خریدار ایشان است. بحث بر سر آن دسته قلیل روشنفکران است که طالب حداکثر روشنفکری اند و افزون طلبند و وضع موجود را نمی پذیرند و درصدد عوض کردن شرایط موجودند.
