این برگ هم‌سنجی شده‌است.
خنیاگران در بارگاه شاهان ساسانی کرده‌ایم. در بزم‌های خاص رئیس تشریفات، خرم‌باش، به استادان موسیقی دستور می‌داد، که فلان لحن و فلان مقام را بنوازد.[۱]
مسعودی نام آلات موسیقی ایرانیان را چنین آورده است[۲]: عود، و نای، و طنبور، و مزمار، و چنگ و گوید مردم خراسان بیشتر آلتی را در موسیقی بکار
.jpg)
شکل ۵۱-نای‌زن (جام نقره)
(زاره، صنایع ایران قدیم)
می‌بردند، که هفت تار داشت، و آن را زنگ (رنج) می‌خواندند. اما مردم ری و طبرستان و دیلم طنبور را دوست‌تر داشتند، و این آلت نزد همه فرس مقدم بر سایر آلات
