| | | | | | |
|
در شما چون زهر گشته آن سخن |
|
زانک زهرستان بدیت از بیخ و بن |
|
|
چون شوم غمگین که غم شد سرنگون |
|
غم شما بودیت ای قوم حرون |
|
|
هیچ کس بر مرگ غم نوحه کند |
|
ریش سر چون شد کسی مو بر کند |
|
|
رو بخود کرد و بگفت ای نوحهگر |
|
نوحهات را مینیرزند آن نفر |
|
|
کژ مخوان ای راستخوانندهی مبین |
|
کیف آسی خلف قوم ظالمین |
|
|
باز اندر چشم و دل او گریه یافت |
|
رحمتی بیعلتی در وی بتافت |
|
|
قطره میبارید و حیران گشته بود |
|
قطرهای بیعلت از دریای جود |
|
|
عقل او میگفت کین گریه ز چیست |
|
بر چنان افسوسیان شاید گریست |
|
|
بر چه میگریی بگو بر فعلشان |
|
بر سپاه کینهتوز بد نشان |
|
|
بر دل تاریک پر زنگارشان |
|
بر زبان زهر همچون مارشان |
|
|
بر دم و دندان سگسارانهشان |
|
بر دهان و چشم کزدم خانهشان |
|
|
بر ستیز و تسخر و افسوسشان |
|
شکر کن چون کرد حق محبوسشان |
|
|
دستشان کژ پایشان کژ چشم کژ |
|
مهرشان کژ صلحشان کژ خشم کژ |
|
|
از پی تقلید و معقولات نقل |
|
پا نهاده بر سر این پیر عقل |
|
|
پیرخر نه جمله گشته پیر خر |
|
از ریای چشم و گوش همدگر |
|
|
از بهشت آورد یزدان بندگان |
|
تا نمایدشان سقر پروردگان |
|