پرش به محتوا

برگه:Anvari poems.pdf/۲۶

از ویکی‌نبشته
این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
دیوان انوری
۲۶
 
  جوف دوزخ بر کند قهرت بیک دم گر جدا افتد ز عفو بردبارت  
  سایه از قهر تو گر آگاه گردد بگسلد حایل ز خصم خاکسارت  
  جمع گردد جزو جزوش بار دیگر کَشته‌ای را کآید اندر زینهارت  
  پشته چون هامون کند، هامون چو پشته پویهٔ جولان ز رخش راهوارت  
  بس که بر سیمرغ و رستم بذله گفتی گر بدیدی در مصاف اسفندیارت  
  خسروا، این گونه شعر از بنده یابی هم تو دانی، ای سخندانی شعارت  
  شاخ دانش مثل من طوطی ندارد من نگویم ای چو طوطی صدهزارت  
  گرچه از این بنده یادت می‌نیاید باد صد دیوان سخن زو یادگارت  
  مدح تست از هر چه گوید سهل و مشکل گر یکی گوید و گر گوید هزارت  
  تا دوام روزگار از دور باشد دور دولت باد دایم روزگارت  
  گشته هر امروزت از دی ملکت افزون باد چون امروز و دی امسال و پارت  
  اصل ماتم تیغ هندی در یمینت فرع شادی جام زیرن در یسارت  
  ای قوی بازو بحفظت دولت و دین حرز بازو باد حفظ کردگارت  

بحضرت مخدوم بار خواهد

  ای بهمت بر آفتابت دست آسمان با علو قدر تو پست  
  بهتر از گوهر تو دست قضا هیچ پیرایه بر زمانه نبست  
  هیچ دل با تو بد نشد، که فلک آرزوهاش در جگر نشکست  
  هیچ سر آستان تو بنسود که کله گوشه بر سپهر نخست  
  باز در طاعت تو کبک نواز دیو در دولت تو حرز پرست  
  آن شهابیست کلک مسرع تو که ازو هیچ دیو فتنه نجست  
  ابر عدل تو نایژه بگشاد گرد تشویر از جهان بنشست  
  همتت دامن کرم بفشاند آز هم در زمان ز فاقه برست  
  ای بجایی که از علو بفگند بیم دست تو چرخ را از دست  
  انوری را ز حرص خدمت تو چون بر آتش بود قدم پیوست  
  نتواند که زحمتت ندهد گاه و بی‌گه، چه هوشیار و چه مست  
  هست اینک ندیم حلقهٔ در ای جهان بر در تو، بارش هست؟