برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۴۴۹

۳۱۹

	کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش			وه که بس بیخبر از غلغل چندین جرسی
	بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن			حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی
	تا چو مجمر نفسی دامن جانان گیرم			جان نهادیم بر آتش ز پی خوش نفسی
		چند پوید بهوای تو ز هر سو حافظ
		یسّر الله طریقا بک یا ملتمسی

۴۵۶	نوبهارست در آن کوش که خوشدل باشی			که بسی گُل بدمد باز و تو در گِل باشی		۴۴۸
	من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش			که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
	چنگ در پرده همین میدهدت پند ولی			وعظت آنگاه کند سود که قابل باشی
	در چمن هر ورقی دفتر حالی دگرست			حیف باشد که ز کار همه غافل باشی
	نقد عمرت ببرد غصّهٔ دنیا بگزاف			گر شب و روز در این قصّهٔ مشکل باشی
	گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست			رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
		حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
		صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

۴۵۷	هزار جهد بکردم که یار من باشی			مرادبخش دل بیقرار من باشی		۴۶۰