برگه:حافظ قزوینی غنی.pdf/۱۳۴

 

	اگر دشنام فرمائی و گر نفرین دعا گویم			جواب تلخ میزیبد لب لعل شکرخا را
	نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند			جوانان سعادتمند پند پیر دانا را
	حدیث از مطرب و می گو و راز دهر کمتر جو			که کس نگشود و نگشاید بحکمت این معما را
		غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ
		که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریّا را

 

۴	صبا بلطف بگو آن غزال رعنا را			که سر بکوه و بیابان تو دادهٔ ما را		۷
	شکرفروش که عمرش دراز باد چرا			تفقّدی نکند طوطی شکرخا را
	غرور حسنت اجازت مگر نداد ای گل			که پرسشی نکنی عندلیب شیدا را
	بخلق و لطف توان کرد صید اهل نظر			ببند و دام نگیرند مرغ دانا را
	ندانم از چه سبب رنگ آشنائی نیست			سهی قدان سیه چشم ماه سیما را
	چو با حبیب نشینی و باده پیمائی			بیاد دار محبّان بادپیما را
	جز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب			که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را
		در آسمان نه عجب گر بگفتهٔ حافظ
		سرود زهره برقص آورد مسیحا را